Jagnięcina podhalańska kolejnym polskim chronionym oznaczeniem geograficznym

W dniu 11 października 2012 roku zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 929/2012 z dnia 8 października 2012 r. rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę Jagnięcina podhalańska (ChOG). Jest to trzydziesty szósty polski produkt włączony do obowiązującego w Unii Europejskiej systemu chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności.
 

Jagnięcina podhalańska to mięso świeże,  uzyskiwane z ras: „cakiel podhalański”, „polska owca górska” i „polska owca górska odmiany barwnej”. Jagnięta hodowane są w warunkach górskich w sposób tradycyjny, nie zmieniony od wieków, w małych ekstensywnie utrzymywanych stadach. Wypas owiec na halach trwa od końca kwietnia do początku października. Wykot maciorek jest możliwy przez cały rok, a młode karmione są przez okres wychowu wyłącznie mlekiem matki. Jagnięcina podhalańska jest pozyskiwana jedynie z tuszek jagniąt, których wiek nie przekroczył 60 dni, natomiast waga ich wynosi od 4 do 8 kg. Jagnięta z tego regionu wyróżnia ponadprzeciętna wydajność rzeźna, a pozyskane z nich mięso cechują wyjątkowe walory smakowe. Jagnięcina podhalańska jest delikatna i soczysta, o jasnoróżowej barwie i specyficznym zapachu przypominającym dziczyznę. Tuszki zawierają niewielkie ilości białego tłuszczu, co jest charakterystyczne dla mięsa klasy I.

Obszar geograficzny będący miejscem wypasu i produkcji jagnięciny podhalańskiej pokrywa się z regionem wytwarzania oscypka (ChNP) czy redykołki (ChNP). Obejmuje teren, którego centrum stanowi Podhale - kraina historyczno – etnograficzna oraz gminy w powiatach cieszyńskim i żywieckim w województwie śląskim. Obszar ten sąsiaduje z pięcioma Parkami Narodowymi. Na północy tego obszaru znajduje się Gorczański Park Narodowy, od południa - Tatrzański, na zachodzie – Babiogórski, na wschodzie Pieniński i Magurski oraz Parki Krajobrazowe i obszary cenne przyrodniczo, należące do programu Natura 2000. Istotny  wpływ na ostateczny smak jagnięciny podhalańskiej ma specyficzna roślinność występująca na obszarze jej wytwarzania oraz tradycyjne sposoby hodowli. Owce wypasane są na nienawożonych pastwiskach górskich, charakteryzujących się dużym zróżnicowaniem botanicznym. Pokonują one często duże odległości od miejsc, w których zimują. Wynikiem tego jest duża odporność owiec, dobre umięśnienie i mała zawartość tłuszczu oraz wysoka jakość odżywcza mięsa. Bogatsza w mikroelementy roślinność nienawożonych pastwisk przekłada się na jakość mleka matek, a w rezultacie na cenne cechy mięsa jagniąt.

Producenci jagnięciny podhalańskiej wybrali Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora oraz Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych jako organy do przeprowadzania kontroli zgodności procesu produkcji ze specyfikacją.