Nieformalna rada ministrów UE ds. rybołówstwa

Posiedzenie dotyczyło:

• aspektów, które należy zbadać, aby sektory rybołówstwa i akwakultury mogły sprostać presjom zewnętrznym i wewnętrznym;
• działań na szczeblu UE potrzebnych w kolejnym cyklu instytucjonalnym (2024-2029);
• możliwości większego wykorzystania gromadzenia i przetwarzanie danych, szczególnie dużych zbiorów danych, aby jeszcze bardziej wzmocnić trzy filary zrównoważonego rozwoju.

Polskie wystąpienie

Wiceminister Jacek Czerniak w swoim wystąpieniu podkreślił, że obecna kondycja stad ryb Morza Bałtyckiego, które jest najistotniejszym obszarem połowowym dla polskiej floty rybackiej, jest niepokojąca. Powoduje to konieczność stosowania odpowiednich działań osłonowych i motywacyjnych w celu wspierania rybaków chcących pozostać w branży oraz branży powiązanej.

Polski wiceminister zaznaczył również, że wzmocnienie bezpieczeństwa żywnościowego wymaga dążenia do dalszego rozwoju akwakultury, m.in. w obszarach współistnienia morskich farm wiatrowych oraz wykorzystania dostępnych obszarów śródlądowych. Zwiększenie atrakcyjności sektora akwakultury jest niezbędne i możliwe dzięki zapewnieniu ukierunkowanego wsparcia finansowego, ograniczeniu barier administracyjnych, wzmocnieniu konkurencyjności branży, stworzeniu warunków dla rozpoczęcia działalności przez młodych specjalistów i ograniczeniu presji ze strony wyrządzających straty zwierząt rybożernych. W kolejnym cyklu instytucjonalnym UE (2024-2029), niezbędne jest skoncentrowanie się na działaniach, które przyczynią się do wzrostu potencjału produkcyjnego zrównoważonej akwakultury i zarządzania rybołówstwem w oparciu o ekosystem.

Wiceminister Czerniak wskazał również, że  aspekt kontynuacji gromadzenia danych pozyskanych
od rybaków i hodowców (akwakultury), jest niezbędnym elementem przy podejmowaniu przyszłych decyzji politycznych. Wnioski z gromadzonych danych i analizy naukowej stanowią kluczową podstawę do podejmowania decyzji. Dlatego też, zdaniem wiceministra, należy dążyć do posiadania wiedzy naukowej w zakresie nie tylko aspektów środowiskowych, ale również społecznych i gospodarczych.