W dniu 10 sierpnia 2012 roku ser koryciński swojski został zarejestrowany przez Komisję Europejską jako chronione oznaczenie geograficzne (rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 728/2012 z dnia 7 sierpnia 2012 r.). Jest to trzydziesty piąty polski produkt włączony do unijnego systemu chronionych nazw pochodzenia, chronionych oznaczeń geograficznych i gwarantowanych tradycyjnych specjalności.
Ser koryciński swojski to ser dojrzewający, wytwarzany z surowego, pełnego mleka krowiego, podpuszczki i soli kuchennej z ewentualnym dodatkiem przypraw i ziół. Ma on kształt spłaszczonej kuli o przekroju eliptycznym, o średnicy do 30 cm i wadze od 2,5 kg do 5 kg. Wielkość i waga sera zależy m.in. od rodzaju użytego cedzaka i długości okresu leżakowania. Pod nazwą „ser koryciński swojski” sprzedawany jest ser o trzech okresach leżakowania: świeży (dojrzewający od 2 do 4 dni), leżakowany (dojrzewający i leżakujący od 5 do 14 dni) i dojrzały (dojrzewający i leżakujący powyżej 14 dni).
Obszar geograficzny, na którym wytwarzany jest ser koryciński swojski położony jest w obrębie mezoregionu Wysoczyzna Białostocka, należącego do makroregionu Niziny Północnopodlaskiej. Region ten jest nastawiony na produkcję mleka i jego przetworów, o czym świadczy największy w Polsce udział użytków zielonych (35,4 % powierzchni upraw, z czego 13 % stanowią pastwiska i 22,4 % łąki). Co trzeci wyprodukowany w Polsce litr mleka i co piąta kostka masła pochodzi z województwa podlaskiego. Wytwarzanie sera w tym regionie było sposobem na spożytkowanie mleka wytworzonego w gospodarstwie oraz zróżnicowanie odżywiania.
Polscy producenci sera korycińskiego swojskiego wybrali Inspekcję Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych jako organ do przeprowadzania kontroli zgodności procesu produkcji ze specyfikacją.
Źródło
Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych
http://www.ijhar-s.gov.pl
