Rolnictwo to jeden z zawodów zaraz po górnictwie, które są najbardziej narażone na choroby zawodowe. Rolnik pracuje w warunkach trudnych, często szkodliwych. Narażony jest on na czynniki atmosferyczne, które w wielu przypadkach nie są sprzyjające. Chłód, wilgoć, upał czy wiatr narażają organizmy na nadmierne wychłodzenie czy przegrzanie. Sporo prac wykonywanych jest na wolnym powietrzu, i nie ma możliwości ochrony przed zimnem wiatrem czy słońcem. Jeszcze należy podkreślić, że prócz czynników atmosferycznych dochodzą również różnego rodzaju pyły (pasze, nawozy, kurz itd.), hałas i opary paliw, smarów oraz środków ochrony roślin, a także możliwość zakażenia się chorobami odzwierzęcymi itd. W zawodzie rolnika istnieje również poważne ryzyko uszkodzenia ciała przez maszyny i różne urządzenia wykorzystywane w produkcji rolniczej. Rolnicy i pracownicy zatrudnieni w rolnictwie na co dzień stykają się z różnymi czynnikami, które bezpośrednio bądź pośrednio wpływają na człowieka.
Z danych Centralnego Rejestru Chorób Zawodowych prowadzonych przez Instytut Medycyny Pracy wynika, że tylko w 2016 roku na choroby zawodowe zapadły 522 osoby z sektora rolnictwa, leśnictwa, łowiectwa i rybactwa. Stanowi to największy odsetek, bo 25% wszystkich zarejestrowanych przypadków.
Rolnicy i osoby zatrudnione w rolnictwie niestety nie zdają sobie sprawy z niebezpieczeństw, na jakie się narażają podczas wykonywania codziennych obowiązków w gospodarstwie. Nawet lekarze pierwszego kontaktu nie zawsze uwzględniają specyfikę pracy w rolnictwie. Sami rolnicy też lekceważą własne zdrowie. Dopiero, kiedy dolegliwości są już tak uciążliwe, że nie pozwalają na normalne funkcjonowanie, udają się do lekarza. Wtedy jednak powrót do całkowitego zdrowia jest bardzo długi lub wręcz niemożliwy. Tak więc każda osoba, w trosce o swoje życie i zdrowie, powinna być świadoma zagrożeń jakie niesie ze sobą praca w rolnictwie, i maksymalnie minimalizować szkodliwe czynniki i zagrożenia.
Jednak kiedy już zaistnieje takie schorzenie i trzeba się ubiegać o rentę rolniczą.Renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu (rolnikowi, domownikowi), który spełnia łącznie następujące warunki:
- jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym,
- całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach wymienionych poniżej w pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,
- podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres wynoszący co najmniej:
- rok - jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w wieku do 20 lat,
- 2 lata - jeśli niezdolność ta powstała w wieku powyżej 20 lat do 22 lat,
- 3 lata - jeśli niezdolność ta powstała w wieku powyżej 22 lat do 25 lat,
- 4 lata - jeśli niezdolność ta powstała w wieku powyżej 25 lat do 30 lat,
- 5 lat - jeśli niezdolność ta powstała w wieku powyżej 30 lat; wymagane 5 lat powinno przypadać w okresie ostatnich 10 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.
Gdy renta rolnicza zostanie przyznana obojgu małżonkom prowadzącym wspólnie gospodarstwo rolne, to otrzymają oni rentę z zawieszoną częścią uzupełniającą w wymiarze 100% lub z zawieszoną częścią uzupełniającą w wymiarze 50 % w przypadku przyznania prawa do rent rolniczych okresowych, nie dłużej jednak niż przez 2 lata od ich pobierania. Podjęcie wypłaty części uzupełniającej nastąpić może po otrzymaniu dokumentów potwierdzających zaprzestanie prowadzenia działalności rolniczej (aktu notarialnego –umowa darowizny czy umowa sprzedaży lub umowy dzierżawy na co najmniej 10 lat i zgłoszonej do ewidencji gruntów budynków).
Opracowanie Marta Ceglarek
Źródło: KRUS, Wieści Rolnicze
Źródło
Wielkopolska Izba Rolnicza
http://www.wir.org.pl/
