Św. Hubert urodził się prawdopodobnie w 655 roku. Dokładne miejsce urodzenia nie jest znane. Przekazy mówią, że pochodził z książęcej brabanckiej rodziny. (Brabancja to historyczna kraina rozciągająca się w dolnym dorzeczu Mozy i Renu, na północny wschód od górskiego, lesistego pasma gór Ardenów - dziś terytorium leżące częściowo w Belgii i Niderlandów). Był uczniem św. Lamberta, biskupa Maastricht, i jego następcą na tej stolicy - objął ją ok. 704 r. Odziedziczył diecezję prawie pogańską. Jako misjonarz musiał więc wytrwale nawiedzać miasta i wioski Brabancji i Ardenów, aby tamtejszych mieszkańców zjednać dla wiary w Chrystusa. Około roku 717 przeniósł stolicę biskupią do Liege. Tam też zmarł 30 maja 727 roku. Pochowano go w katedrze w Liege. Kiedy po 16 latach odkryto jego grób, znaleziono jego ciało, a nawet szaty, nietknięte rozkładem. Rozeszła się także miła woń. Umieszczono wówczas jego relikwie w kościele świętych Piotra i Pawła (3 listopada 743 r. - stąd tradycyjnie wspomnienie Huberta obchodzi się właśnie 3 listopada). Stąd zaczął się szerzyć jego kult i sława na cały ówczesny krąg chrześcijańskiej Europy. Działo się to podobno za sprawą jego niebiańskiej stuły, przez dotknięcie którą miał już za swego życia leczyć chorych ludzi i zwierzęta. Podobne właściwości miał mieć darowany mu prze papieża, klucz niebiański. Stał się św. Hubert szybko patronem Liege. Sława jego uzdrowicielskich czynów rozchodziła się po całym masywie Ardenów, po Brabancji - gdzie do dnia dzisiejszego święty ten posiada liczne miejsca kultu.
W młodych latach swego życia św. Hubert był zapalonym myśliwym. Legenda głosi, że polującemu w Wielki Piątek 695 r. Hubertowi objawił się dorodny biały jeleń, w którego rozłożystym porożu jaśniał gorejący Krzyż. Przestraszony cudownym objawieniem Hubert usłyszał głos samego Chrystusa, który nakazał, by porzucił niezwłocznie pogaństwo i krwawe łowy, uciechy i przeszedł na Bożą służbę. Hubert wziął sobie te słowa to do serca i porzucił światowe pogańskie życie. Udał się do Maastricht by pod okiem przewodnika w wierze -tutejszego bp Lamberta do służby się przygotowywać. Po śmierci swego nauczyciela sam został 31 biskupem Maastricht. Wkrótce biskupstwo to i relikwie św. Lamberta przeniósł do pobliskiego Liege - dziś około 250 tysięcznego miasta w katolickiej części Belgii.
Dzień 3 listopada stał się też dniem liturgicznego wspomnienia tego Świętego Huberta w Kościele. Pod jego wezwaniem powstawały na tamtych ziemiach liczne kościoły i klasztory. Część jego relikwii została przeniesiona do niedaleko leżącego Lićge Andage – miasta, które zmieniło nazwę na istniejącą po dzień dzisiejszy St. Hubert. Kult św. Huberta - patrona myśliwych, zaczął się znacząco szerzyć od czasów renesansu, kiedy Jan Bruegel flamandzki malarz, namalował przedstawienie tej sceny - spotkania z jeleniem w postaci "Widzenia św. Huberta". Kult Świętego Huberta jako patrona myśliwych rozprzestrzenił się po całej Europie.
Kult tego świętego na ziemie polskie trafia już w XV wieku, o czym świadczy istnienie pod jego wezwaniem bractwa religijnego w Chełmży. W Rzeczypospolitej kult św. Huberta umocnił się w epoce saskiej i to jako patrona myśliwych. Zarówno August II jak i August III byli zapalonymi myśliwymi. Z tych czasów utrwalił się w Polsce obyczaj inauguracji jesienno - zimowych łowów w dzień św. Huberta. Do kultury i obrzędowości myśliwskiej weszły na trwałe tradycje Mszy św. hubertowskiej inaugurującej łowy. Teksty i sama liturgia tych mszy świętych była znacznie krótsza niż Mszy niedzielnej. Myśliwi budowali często temu świętemu poświęcone kapliczki leśne. Emblematy związane ze świętym - poroże z krzyżem umieszczane są na myśliwskich strzelbach, znaczkach i innych akcesoriach związanych z łowiectwem. Oprócz kaplic myśliwi polscy fundowali swemu patronowi obrazy, witraże, ołtarze kościelne. Nie małą zasługę w popularyzacji kultu św. Huberta odegrała w czasie zaborów i w Polsce Odrodzonej prasa łowiecka. Wspomnieć tu należy takie tytuły jak: "Łowca", Łowca Polski", "Łowca Wielkopolski", "Gazeta Leśna i Myśliwska", "Przegląd Myśliwski".
W XV wieku powstało kilka orderów imienia Huberta. Uchwałą Naczelnej Rady Łowieckiej PZŁ w dniu 16 grudnia 1992 roku zostało ustanowione najmłodsze odznaczenie łowieckie – Medal św. Huberta. Medal Świętego Huberta nadaje się za szczególne osiągnięcia w zakresie propagowania kultury i sztuki łowieckiej, a w szczególności za: prace naukowe, dorobek literacki i publicystyczny oraz osiągnięcia w sztuce o tematyce łowieckiej, osiągnięcia szkoleniowe, popularyzację wiedzy, tradycji i kultury łowieckiej. Medal św. Huberta jest nadawany przez Kapitułę Odznaczeń Łowieckich co 5 lat z datą 3 listopada – począwszy od roku 1993.
Na podstawie materiałów źródłowych Marta Ceglarek
Źródło: Muzeum Etnograficzne w Rzeszowie, Wikipedia, Encyklopedia Kościelna (Warszawa 1875), Internetowa Liturgia Godzin
Źródło
Wielkopolska Izba Rolnicza
http://www.wir.org.pl/
